Yağmurları hep sevdim ben. Kâh Arap kızına camdan baktırdım, kâh Arap kızı gibi camdan baktım. Yağmur benim için eğlenceydi. Altında ıslanmak, toprak kokusunu ciğerlerime çekmek çocukluğumun nimetlerindendi. İşten dönen “büyük”ler için çileydi ama biz çocuklar için eğlenceydi sadece. El ele tutuşurduk hep. Sanki yağmur bize paylaşmayı öğretiyordu. “Büyük” olmak yalnız kalmakmış. Yeni öğrendim. Eskiyi özlemek de büyüklüğün şanındanmış… Büyük olmak isteyen kimdi ki…
13.11.2009
Yorumlar
Yorum Gönder