Nereye Aitim?

Çocukluğumuzda hiç düşünmediğimiz, lise dönemi ergenlikte de öfke patlamalarında özgürlük söylemlerinden dolayı kendimizle konuşamadığımız bir şey var; ait olmak. En çok da; nereye ait olduğumuzu düşünür hale geldiğimiz, huzurumuzun kaçtığı, koşuşturmalar içinde sinir yorgunluklarının olduğu bir dönemde hatrımıza gelir. Ee, nereye aitim ben? Ayrılıklar ilk başta özgürlük söylemlerinin gerçekleşmesi gibi görünse de zaman geçtikçe işin rengi, tadı, tuzu değişir. Bir otobüs yolculuğunda düşer aklımıza. Gitmek ya da gelmek neye yakınlaştırır? Gelmenin ya da gitmenin tanımı değişir. Eskiden gurbete çıkardık, yani giderdik. Ama ne hikmetse gittiğimiz yerlerde bir şeylerimizi bırakmışız gibi dönüşümüzde eksik bir yanımız vardır artık. Alıştıkça gittiğimiz yerlere daha bir bağlanıyoruz. Bu sefer de "evim" dediğimiz yer neresi karıştırıyoruz. İki yer için iki ayrı kişilik oluşuyor. Bu kişiliklerin alışkanlıkları, davranışları, rolleri bile değişik oluyor. Anne baba evinde hep çocukken, üniversite için gittiğimiz yerde daha çok ismimiz bir imaj uyandırıyor. Eğer ki iş hayatına atılmışsak yine ait olma meselesiyle başbaşayız demektir. İlişkiden yeni çıkmış birisi bile neye kime ait olduğunu düşünür hale gelir. Aslında herkeste, her şeyde bizden bir parça vardır artık. Kaldığımız, gezdiğimiz, içinden geçtiğimiz her şehre vakit geçirdiğimiz kadar aitiz. Sohbet ettiğimiz, göz göze geldiğimiz vakit kadar birisine aitiz. Tanım değiştirmek gerekirse "ait olmanın" tanımı bizim hayatımız ve yaşamımız ölçüsünce değişmelidir. Zaten bizim kadar değişken ve canlıdır da. Bizler farketmesek de ait olmak hiçbir zaman kaybolmadı. Ait olmanın tadını kaybetmeyin. Hoş vakit üzere...