Odanın köşesine bir şömine ilişti. Pencere önünde küçük renkli saksılar ve içlerinde de bir o kadar renkli hercai menekşe, papatya ve sümbüller. Dışarısı kar. Hatta şehri ilahi beyazlığın içinde seçmek zor. Hemen dışarıda ağaçlar, karlarla süslenmiş. Bir güvercin pencere önüne konuverdi ansızın. Göz göze geldik. Komikti aslında. Göz göze gelmiş bir adam ve bir güvercin. Hani adam konuşmaya başlasa ya da hareket etse güvercin hemen kaçıverecek. Sahi neden bu kadar korkaktır güvercinler? Koruma içgüdüsünden mi ? Bir şair güvercinlere ancak şiir yazabilir dedim kendi kendime. Öylece kalakaldım, kımıldamadım. Şimdi dedim -nasıl olsa sesimi duymuyor- sana bir şiir ya da hikaye yazmak gerekir. Ya da ihtiyacın sadece ekmek. "Şiirlerin, hikayelerin karın doyurmuyor abi" dese, cevap veremezdim. O an korktum. Şiirin, hikayenin mi yoksa bir parça ekmeğin mi daha anlamlı olduğunu düşündüm. Ben hayal ettiğim şöminenin başında, dışarıdaki soğuktan korunmuş bir şekilde karnı tok şiir düşünürken, güvercin pencerenin önünde karın soğuğu altında ekmek bekliyordu. Sanırım yine öylece kalakaldım. Şömine söndü, yok oldu birden. Çiçekler soldu, saksılar da kayboldu. Üşüdüm istemeden. Güvercindeydi gözlerim. Mutfağa gittim. Güvercine ekmek getirdim ama ben pencereyi açar açmaz kaçtı. Neden kaçtı ki! Koruma içgüdüsünden mi ? Ekmeği pencerenin önüne bıraktım. Soğuğu içime çektim ve kapadım pencereyi. Şömineyi, saksıları, çiçekleri hayal etmeye çalıştım ama gelmiyorlar. Anlaşılan güvercini bekleyeceğiz. Peki ben neden hayal kuramıyorum? Koruma içgüdüsünden mi? Düşündüm de artık hayallerden kaçıyoruz. Ne de olsa sonu hep hüsran oluyor. Alıştık bir şeylerin yıkılmasına. İnsan canı yanmasın istiyor. Belli ki sadece yastığa baş koyup zaman geçirmek kalıyor bize. Mışıl mışıl uyutuyoruz kendimizi. Sabahına canhıraş bir debdebeye kalkarken ne güvercin var artık ne şömine. Sabahın ayazı kadar çarpıcı gerçekler var artık. Dere tepe yokuş demeden tırmanacağız bakalım. Hoşçakalın, uyku gelsin dağılsın artık hayaller.
Yorumlar
Yorum Gönder