Güzel bir yaz akşamından herkese merhabalar. Umarım afiyettesinizdir. Efendim bendeniz de iyiyim. Birkaç kilo fazlamla derin sağlık endişeleri taşıyabiliyorum. Bu sayede daha hızlı yürüyorum korkudan.
Bugün sizlere bilmeyi önemseyen kişiler hakkında bir yazı yazmak istiyorum. Yaşadığım şehir itibariyle yaptığım gözlemlere göre 45-50 yaş üzeri insanlarda genel bir "görünme" çabasının olduğunu görüyorum. Benim ortaya attığım bu cümle, gözlemlediklerimle sınırlı ve ulaşmak istediğim şey; her şeyi bilme ya da konuşma çabasının arkasında görünme çabası olabilir, peki görünme çabasının arkasında ne var? Olabilirlerle devam edip konunun etrafında dolanacağız, ki nasıl bir manzaranın etrafın yaşıyor muşuz görelim.
Belirlediğim yaş kriterinin bir nedeni, bu yaş aralığında olan kişilerin kardeş sayısı çoktur. Dünya savaşından sonra azalan nüfusla birlikte ortaya çıkan insan gücü eksikliği baby boomer dediğimiz nesli ortaya çıkardı. Bu nesille birlikte dünya nüfusuna 1 milyar insan eklendi. Baby boomer'dan sonra ortaya çıkan kuşak olan X kuşağı da çok kardeşli dünyaya gelen bir kuşak. Tanıdığım ailelere bakınca 5-6 çocuk için az çocuk yapmış! denilebiliyordu. Evet şimdi aslında bu nesilden bahsetmiş olacağız. Gözlemlediğim bu nesil insanlarında "bilmek" çok önemli bir statü kriteridir. Bilginin ulaşımının zor olduğu yıllarda "bilmek, okumak" çok önemli kavramlar. Üstünlük kurabilmek için bulunduğunuz toplumdan bir şeyleri fazladan biliyor olmanız gerekir. Bana kalırsa bu yaşam tarzı köylerde hala devam etmektedir. Yalnız burada bir nüansı da ekleyeyim kelime oyunlarını da yapıyor olmak önemlidir. Bu dönemde özellikle orta anadolu kesiminde köydeki halkın ilk okuyanları kentlere gönderildi. Artan nüfusu, tarım doyuramayınca "okumak" elzem ve kendini kurtarmanın! bir yöntemi oldu. Bu kadar kardeşin içinde anne babadan yeterli sevgiyi alamamak elbette ki rekabeti doğurdu. Görünme çabasının bilinçaltı yansıması bu olabilir. Köyün içinden okuyan biri olmak, bürokrasi içinde yer edinmek elbette ki statü belirtisidir. Kibar Feyzo filminin başlangıcında İlyas Salman askerde onbaşı olduğunu ve köyün itibarını yükseltmek için terfi aldığını ifade eder. Dönemin fotoğrafını çok güzel çeken bir sahnedir. Köyler arasındaki bu yarış, şehirde yaşamaya başlamış bu köy çocuklarını yine de etkilemeye devam etmiştir. Anlam hep "başkalarına" göre şekillenmiştir. Haliyle statüsünü edinememiş kişiler kendilerini aşağılık kompleksine şöyle yavaştan bırakmışlardır. O yüzden ben köye gittiğimde "hoca hoşgeldin"le başlayan karşılamalar, "hoca ne bilir ki!"lerle devam eder. Algının, bozuk bir anlam yarışında takılı kalması bütün ilişkileri etkiler. İşte bilmek yarışı burada başlayıp yarışma unsuru olarak karşımıza çıkar. Gerçekten bilmek önemli değil ancak karşıdakinden fazlaca bilmek önemlidir. Bu neslin yetiştirdiği Y neslinde ise, anne babanın onayını almaya çalışmak çok önemli sayılır bana göre. Daha önceden yetişilememiş hedefler için bu yetiştirilen çocuklar çalıştırılmış ve hayatlarını kurtarma! pahasına kendi! hayatlarından olmuşlardır. Kimsenin suçu yok. Herkes bildiği gibi yaşadı, bilmediğinden korktu.
Hoşçakalın.
Yorumlar
Yorum Gönder