Hüznün Huylanışı

Merhabalar, ağaçların renk cümbüşüne döndüğü şu sonbahar mevsiminden sizlere kucak dolusu sevgiler. Bugün biraz kelimeler üzerinde dans edip spontane bir yazı yazmak istiyorum. Her gün ilişkilerin nasıl da laçkalaştığını konuşur olduğumuz şu günlerde sanki bütün ilişkilerimizi sel yatağına imar etmişiz gibi bir düşünce kafamda dolanıp duruyor. Daha önceleri ilişkilerde imara açmadığımız bakir toprakları şimdilerde geçer akçe ne ise onunla talan eder olduk. Mutluluğu bir müteahhit hırsına çevirdik sanki. Fazla para, güç devşirmekten omuzlarımız kaskatı oldu. Bir sınırsız özgürlükte koca okyanusa kafa tutan Titanik gibiyiz. Bazen düşünüyorum gerçekten o kadar güçlü müdür hırsımız? Ve ne durdurur bu mutluluğa susuzluğumuzu? Çok pesimist görünebilirim ancak gözlemlediklerimden arta kalan genelde yoğun bir yorgunluk oluyor; gönül yorgunluğu. Kimin ne gerçekliği yaşadığını düşünmek beyin sancısı bir durum.

Senelerdir şunu bilirim ki hep başkaları bize oyun oynamış, üzerimizde strateji denemiş, ilerlememizi engellemiştir. Çekirdek aileden akrabalara, akrabalarda mahalleye, mahalleden koca şehre, şehirden koskoca ülkeye kadar genişleyen bir dalgada herkes herkesi durdurmakla uğraşıyor gibi. Birisi ilerlemek istese kimler geride kalacaksa stres yapmaya başlıyorlar. Bana hep güven duygusunun eksikliğini hatırlatır. Sahi ne kadar var bu güven duygusu bizde? Dilde çok ifade ettiğimiz ama gönülde farklı hissettiğimiz bir duygu güven. O yüzden bırakamıyoruz hayata kendimizi. Hayat, hep bir kasvet, hep tetikte olma hali, hep bir dolandırılma korkusu, hep uyanık kalma zorundalığıyla zorlaştıkça zorlaşıyor. Hep kendimiz gibi yaşamamaktan dem vuruyoruz. Bir daha dünyaya gelsem güzellemeleri çıkıyor bir yerlerden. Hep dışarıda aradığımız bu sebepler günün birinde ayağımıza bağladığımız taş olarak karşımıza çıkıyor. Üzücü. Başkalarını değiştirmekten, başkalarının kapısının önünü gözetlemekten kendi içgözlemimizi yapmamışız. Anne baba, çocuk değişse süper hatta hiper ebeveyn olacak mesela. Oysa ki anne babalık birer sosyal rol. Ona iyi not verebilmek için kim hangi rolde neler yapabiliyor ona bakmak yeterli. Bunca yarışın içinde kendimizle başbaşa kalamamak çok garip değil mi? 5 sene sonrasında neler alınıp satılacak tahmin etmeye çalışıyoruz ama daha bugünün samimiyetini kuramıyoruz. Ben rüyalarımda çok görürüm uçan adımlarımı. Bir adım atarım böyle binaların üstünden uçarak geçerim falan. Sanki bu uçan adımlarla statü atlamaya çalışıyoruz. Sonra bir samimiyetsizlik yakalıyor yakamızdan o kadar. Yazıyı İlhami Çiçek'ten bir şiirle bitiriyorum... intikam içli bir marştır gerçekte bir ara ses aygıtını yırtarak çıkarılırdı o şimdi dışlanmış bir taş olarak karlı kış gecelerinde acılı bir genç şairin her geçişte hüznüne tanık olduğu metruk bir kümbet denli müşahhas aşktır -ve o ne rahim bir yürüyüştür gecede