Kar yağışının bizi neşelendirdiği günlerden merhaba. Bahar geldi, biz sıcaklara kandık derken lapa lapa yağan karla kendimize geldik. Özlemişiz bütün kış beklediğimiz yağışı. Suyun insanı romantikleştirmediği bir hali yok sanırım. Elde telefonlar hemen ânı ölümsüzleştirmek için kadraj ayarlamaları yapıldı, çocukluğa dair o sevinç fotografa çerçevelendirildi. Hoş anılar bunlar. Özellikle de ânı yaşayanlar için çok sürpriz değil ama yaşama sevincini artıran şeyler.
Bugün sizlerle kafamı kurcalayan bir konuyu mütalaa etmek istiyorum. Duygusal olmak ile duyguları yaşayan biri olmanın, isteklerini hayatının merkezine alan ile olmak uğruna çabalayan arasında benzerlik var mıdır? Yaşadığımız toplumda “duygusal olmak” pespaye, basit ve zayıflık olarak görülüyor. Özellikle çok fazla ağlayan çocuklar için sanki aşağılama yaftası gibi “bu da çok duygusal” deriz. Duyguları anlaşılmamış, ihtiyacı giderilmemiş bir çocuğun huzursuzluğunu duymak, şahit olmak beni hep mutsuz eder oysa ki. Duygusal diyerek atılan bu yafta, içerisinde bastırılmış, anlaşılmamış, yerine iade edilmemiş duyguları barındırır. “Duygusal çocuk” küsen, öfkesini atamayan, kin güden biri haline çok çabuk geçebilir. Bu yaşanmamış, karşılık bulmamış duygular, kişilik bozukluklarına zemin hazırlayabilir. Geçenlerde de bir veli toplantısında şöyle demiştim; “aldığım eğitimden, gözlemlediklerimden, bana gelen vakalardan anladığım kadarıyla sevgisizlik çok büyük bir problem. Bir ahtapot gibi hangi kolunun nereye ulaşacağını kestiremeyebilirsiniz.”. Meslek hayatımda ilk defa aklıma bir şey geldi ve spontane olarak ifade ettim; “Karınızı veya kocanızı sevin ve sevdiğinizi gösterin. Hatta bunu çocuklarınız da görsün. Sevginin ifade edildiği bir ailede yaşadığı için kendini güvende hissetsin”. Şimdi diyeceksiniz ki bu çok ulaşılması zor bir bilgi değil. Bu kadar basit bir cümleye ulaşmam çok zamanımı aldı. Bu cümlenin altını dolduracak çok şeye şahit oldum ve okudum diyelim.
Duyguları yaşamak ise tam bir olgunluk halinin çıraklığıdır. Özellikle yaşanması zor olan utanç, öfke, suçluluk ve kıskançlık gibi duyguları dahi kendine itiraf eden kişi ânı yaşayabilmenin kapısını aralamış demektir. Burada yaşanan duyguya değer verme, duyguyu kabul etme, ötekilere karşı duyguyu gerekirse savunma, sınır çizme vardır denilebilir. Siz duygunuza sahip çıkıyorsanız yavaş yavaş kendinizi kabul etmeye de başlamışsınızdır demektir. Duyguyu yaşayan kişilerin başkalarının duygusunu anlama ve yardımcı olma konusunda da çok başarılı olduğunu gördüm. Tam tersinde ise kendi duygularını yaşamayan, sahip çıkmayan bir kişinin ötekinin duygusunu aşağılamaya kalktığını, değersizleştirmeye çalıştığını, hatta yok saymaya çalıştığını da gördüm diyebilirim. Bir akrabam bastırdığı duygulardan dolayı somatik (bedensel) ağrılar çektiğinden yakınmıştı. Adam kendini ifade etmeye çalışırken karısının tam tersi “aman eskiden duygu mu vardı, kim değer verirdi ki bize! Bu da çok duygusal. Bence önemsiz şeyler bunlar” deyip bastırmaya çalıştığına şahit olmuştum. Oysa ki adamın yaşamı bir hayatta kalmaya dönmüştü. Karısı olarak destek vermesi belki de iyileşme sürecini hızlandıracaktı. Tabi şunu da eklemek lazım ki bu kadının duyguları ne kadar yok sayılmış bastırılmışsa O da aynı şekilde değersiz görmeye çalışıyordu. Duygusal desteği deneyimlememiş diyebiliriz.
İnsanın ruh sağlığı ile çalışırken kınamamayı öğrenir insan.Gel gelelim bir çıkarımımı paylaşmak istiyorum; duygusunu yaşayamamış kişilerin “istekleri” hayati önem taşır. Duygu kendini tamamlamak için başka yollar arar ve kendine alan yaratmaya çalışır. Ebeveynlerinin kendisini görmesini isteyip de bastırılan bir çocuk otorite edinebileceği bir makam için kendini çok hırpalayabilir. Bu sosyal rolü de abartıp büyütebilir, elindeki gücü insanlar üzerinde çokça deneyebilir. Anne baba tarafından görülmedikçe de kamçılanmış gibi daha fazlasını isteyebilir. Bu arada ezdiklerini de göreceğini zannetmiyorum. Başarı için her yol mübah. Duygularını yaşayan biri için de “olmak” daha yakındır. Hayat bazen zor olsa da kabullenmek için daima bir yol bulunur. Hayat daha akışkan, yaşanmış güzel anıları içerebilir. Bu kişiler için “olmak” önemli olduğundan sosyal rollerde abartı pek görülmez. Hayattan keyif alma, ilişkilerde yeni zeminler oluşturmanın daha kolay olduğu söylenebilir. Mantığı kutsamanın da daha az olduğu söylenebilir. Konu kendi içerisinde kapsamı geniş, yorucu bir yazı olmuş olabilir. Sabrınız için teşekkür ederim. Başka bir yazıda buluşmak dileğiyle hoşçakalın.
Yorumlar
Yorum Gönder