Tepki-siz Büyümek

Gözlem merakımızı artıracak bir konuyla karşınızdayım. Güzel günler, bağdaş dostlar, ruhun şifası sohbetler içinde olmanız temennisiyle yazıma başlamak istiyorum. Konu büyümek olunca çocukluk dönemini kısa bir analiz etmeden başlamak olmaz. Sadece çocuk davranışının tepkiselliğinden bahsetsek yeterlidir diye düşünüyorum. Anne babalar bazen çocuğun çok kolay bir çözümü nasıl düşünemediğinden, devamlı ağlamasından, devamlı istemesinden, devamlı görevlerini aksatıp rest çekmesinden bahseder. Bunların tepkisel olduğunu farkedemez dahası bu tepkiyi anlamlandıramazlar. Çocuk bir kapalı ortamda sıkılmışsa , bir anda kolunun ağrıdığından şikayet edip ağlayabilir mesela. Ebeveyn onu ağlamasını anlamlandırmışsa ilişki iyi yere doğru gider. Yok, anlamlandıramamışsa ilişki çatışmaya doğru bir yol izler. Bu tepkisellik sürecinde çocuk, anne babanın ya da bakıcının zayıf noktasını, tepki alabileceği, sinir bozacak, öfkelendirecek argümanları öğrenir. Yani çatışmaya girdiğinizde sizin sosyal onay kaygınızı (elalem ne der!) biliyorsa sizinle kavgayı kalabalık bir yerde yapar. Bazen anne babalar olumsuz bir durumu çocuğa sezdirmeden konuşmaya çalışırlar ve çocuğun bundan etkilenmeyeceğini düşünürler. Anne karnında 9 ay boyunca birlikte hisseden bir varlık için sezmemek zor bir şey. O yüzden "çocuk ne bilir!" demeyin derim. Bu karşı tarafın açığını bilme durumu çocuk için kolay olduğu kadar ebeveynler için de kolaydır. Yani anne baba ya da bakıcı da çocuğun açığını bilir ve isterse o damara basar. Özellikle ergenlik döneminde çatışmalar çoğalmışsa kılıçlar fena zarar verebilir. Erginliğini tamamlayamamış anne babaların çocuklarıyla devamlı çatışma içinde olduğunu gözlemleyebilirsiniz. X nesli ve önceki nesillerde siyah pedagoji kullanımını artık bir kültür haline gelmiştir. Siyah pedagoji ile ilgili detaylı bir yazıyı yazmayı düşünüyorum. Bu pedagoji çeşidinin bir hatırlatıp, çatışmayı açıklamak istiyorum; ebeveynler Olymphos Tanrı'ları gibi doğruyu ve yanlışı sadece kendisinin ayırt edebileceğini düşünür. Bu yüzden çocuğa konuşma fırsatı vermez ve sürekli olarak onun bir şey bilmediğinden bahseder ya da çocuğun yaptığı eylemde eleştirecek alan bulmaya çalışır. İşte burada çatışma ortaya çıkar. Çocuk büyüdüğünü ispat etmeye çalışırken, yaptığı şey ebeveynlere karşı tepkiden başka bir şey değildir. Bu durum kişinin kişisel gelişimini yavaşlatır. İşte şimdi tepki-siz büyümeye doğru geliyoruz. Sürecin farkındalığını yaşayan birey bu kısır döngüyü kırmak için evvela tepki vermeyi keser. Tepki vermeyi kesmek bireye kısa bir zaman aralığı düşünme fırsatı verir. Bu alanlar çok değerlidir kısır döngüyü lehine çevirmek için fırsattır. Eğer gerçekten karşınızdaki kişi sizi tepkisiz bırakmıyorsa o zaman size birkaç tavsiyem olacak; Öncelikle fırsatınız varsa bir profesyonelden terapi alın İki güzel kitap önermek istiyorum; Zor Bir Ailede Büyümek - Susan Forward, Zor Kişilerle Yaşamak - François Lelord/Christophe Andre. Sevgi cimri kullanmayan aileleri gözlemleyin, fırsatınız varsa bunu nasıl başardıklarını gidin konuşun. Yazımı kısa tutmak istiyorum. Birbirimizi zehirlemediğimiz güzel günlerin temennisiyle, hoşçakalın.