Merhabalar. Bir süre düşüncelerimin tıkandığını hissettim. Sanırım duygusal olarak yığılmışlığın verdiği bir bezginginlik, monotonluğun yaratıcılığa taş koyması gibi bir durum yaşadım. Sıkı can iyidir. Çocukluğumu hatırladığımda hep sıkıldığımda kendimce oyunlar türetirdim. Zihnimden tiradlar atardım. Gözümün önünde bir şeylerin hayalini derinlemesine bulabiliyordum. Hayal edebilmek, tahayyül edebilmek güzel bir şey. En son yaptığım yürüyüşte zihnimin de hızlandığını farkettim. Mirkelam gibi mahallede koşmaya başlamadım tabi ki! Ama zihnim aradığını bulmuş gibi paldır küldür düşünceleri devindirmeye başladı. Çıkarımlar ya da farkındalıklar çıktı. Tabi cümleyle ifade edecek olsam çok basit farkındalıklar olurdu, siz de bunu azımsayabilirdiniz. Oysa ki dışarıdan basit gibi görünen benim için karmaşık olabiliyor. Biliyorsunuz ki zihin taşınması yaşanması ağır olan duygular varken sizi o temalardan uzak tutar. Yani zihnimin bana sakladığını görebilmem benim için büyük bir adım.
Zihnime hücum eden konulardan biri şu aşısı bulunamamış kitap sevgisi! Biz çocuklara neden kitap okuma davranışı kazandıramıyoruz? Aslında sorunun cevabı çocuklarımıza neden yemek pişirmeyi öğretemediğimizle de ironik olarak aynı. Zorundalık haline gelmiş her eylemden sevgi, iştiyak, meşguliyet azalır. Entellektüel bir standardı olmayan bir anne babanın çocuğuna kitap sevgisi! aşılaması zaten olanaksız. Biz okumadık onlar okusun demek ben sorunun parçası değilim, çözümü de benim yapmadığım belirsizliğe atarak sorumluluktan kurtuluyorum demek. Ben söyledim ama o yapmadı, benden bu kadar deyip sıvışmak en idealidir. Nasıl olsa çok iyi ebevynliğin yolu kulağa seslenmektir! Değil tabi ki. Bizim evrimimizde çocuğun en fazla kullandığı öğrenme yöntemi, görerektir. Görür taklit eder. Görür kültür oluşturur. Gör-gülü olmak da buradan gelir. Görgüsüz diye ünlediğimiz kişilerle ne kadar konuşursak konuşalım anlaşmama eğilimindedirler. Annenin babanın kitap okumak gibi zevki olmadığı bir evde kitap sevgisi sahtekarlıktır. Şarta bağlanmıştır ve menfaat bağları saklar. Özellikle bir bir zehir cümle vardır ki bundan arınmak kolay değil; başarı için okumak. Dünyada duyduğum en büyük safsata; başarıdır. Kelimenin anlamına bakmaksızın yüklediğimiz o duygular o büyük beklentiler, düşünceler hasta bir insan olmanın yolunu açar. Başarılı olup da ruhu hastalanmamış çok az insan görürsünüz. İnsan sevgisinde kendi seçimini yapabilmeli. Yani çocuklar için kitap okumayı zorunlu hale getirmekle zevgi kazanılmıyor. Bazen görüyorum zorlarsak istediğimizi yaptırabiliriz minvalinde bakış açıları var. Hani şu dış motivasyon, iç motivasyon mevzusu. İç motivasyon taşıyan öğrencilerimin birçoğu köyde yaşayan, hayvan bakımını, tarımı bilen yapan çocuklardı. Zorunda bırakılmış bir hayatı kim neden sahiplensin. Ben biliyorum ki şehirde birçok imkana sahip çocuk, o köyde yaşayan çocuktan çok daha mutsuz. Köyde çalışırken öğretmenlerin ilk çıkarımı, bu çocuklar mutlu oluyordu. İronik. Hangi hayatın daha iyi, hangisine yetişmek zorunda olduğumuzu bir durup düşünmek gerekiyor sanırım.
Böyle tavsiyeli bir ton planlamamıştım ama hüznün huylanışı serisinde duygulara gem vurmuyorum. İçimde bir ses herkese, bırakınız hissetsinler diyor. Hoşçakalın. Hissedin.
Yorumlar
Yorum Gönder