Ben Bir Şatonun Peşindeyim!

Merhabalar. Zemheri diye bildiğimiz ama sabah karşılaşınca şaşırdığımız havaları yaşıyoruz. Sanki çok kar yağmış gibi yola atılan tuzların tozuna bulandık. Temizliğin hastalığı önlediğini unutuyoruz gibi. Böyle sitemkar başladım ama yaşamanın ciddiyetini sorgular hale geldim. Son senelerde beğenilen bir sahne vardı; kaza yapılmış arabanın içinde bir kadın diğeri "Kalk abla oynayalım!" diyerek parmaklarını şıklatıyordu. Metaforik bir sahne. Travma tepkisi geliştirmişir biri ile hayatı sorgulayan birinin yan yana gelmesi... Güzel bir sahne. Konu olarak ele alacaklarım belki başka şeyler olacak ama bakalım spontane neler çıkacak.

Dücane Cündioğlu, yaptığı programların birinde "Ben bir şato hayal ediyordum ama şimdi bir kulübeyi inşaa etmenin derdindeyim" demişti. Konuşmanın tümünü dinleyenler neyi kastettiğini daha iyi anlayacaklardır. Kurulmak istenen, hayal edilen ideal dünya ile gerçek dünya arasındaki farkı temsilen; sıcak soğuk havanın karşılaşması verilebilir. Dünyadan bir şeyler isterken, ihtiyacımızın ne olduğunu unutuyoruz bazen. Oysa ki dünyaya gelmeden bize öğretilen ilk öğreti; sığacak kadar yerimizin olması. Öldüğümüzde de aynı şey geçerlidir. Şato, insanın fıtratına uygun bir yerleşimi çağrıştırmaz zihnimde. Şaşası, şatafatı pek çoktur ancak dünyanın gerçeklerinden biraz uzaktır. Kendi zihnim için şunu söyleyebilirim; üniversite okurken her çeşit bilgiye saldırır, her şeyi öğrenmek isterdim. Bir hocam bunun iyi bir şey olmadığını, odaklanmamı engelleyeceğini, yorulacağımı söylemişti. Bu kadar iştahla öğrenmeye çalışmak yerine kendimi yavaşlatmam gerektiğini de sözlerine eklemişti. Ben bir şatonun peşimdeydim. Her şeyi bilerek, söz sahibi olarak kendimi gösterecektim. Ama bunun tabii bir şey olmadığı ortaya çıktı. Şimdilerde kulübeye ben de razıyım. Hatta bir kulübe inşaa edebilir miyim onu bile bilmiyorum. Anne karnının ilk öğretisi haddini bilmekse, bunun için adım atmam gerekir sanırım. Gözlemlediğim kadarıyla çoğunluk şatonun arayışında. Nasıl gerçeklerden bu kadar koptuk bilemiyorum. Çok komiktir bizim uzunluk ölçülerini kullanmamızla diğer kültürlerden birilerinin kullanımı birbirinden farklıdır. Biz bir konuda mübalağa yaparken 2 saat yol yürüdük deriz ama ancak 3-4 dakika olmuştur. Birinci sınıfta bir öğrencim piknik gezisinde yaklaşık olarak 4-5 metre yokuş tırmandıktan sonra kilometrelerce yürüyoruz diye sitem etmişti. Tabi ki uzunluk ölçülerini bilmiyordu ancak abartmanın ne demek olduğunu kültürel olarak öğrenmişti. Belki duyguların da abartılarak ifadesi duygulara karşı tavrımızı bune benzer değiştiriyor olabilir. Hem cenazede hem düğünde ağlayabilmeyi hala anlamlandırabilmiş değilim. Biz böyleyiz demeyi kabullenemiyorum. Sanırım bazı şeylerin değiştirilmesi gerekiyor. Gerçekle barışık olduğumuz günlerin hasretiyle hoşçakalın.