Hüznün Huylanışı; Avaz

Merhabalar. 2024 yılının ilk yazısını paylaşmak istiyorum sizlerle. Konuyu hüznün huylanışı yazılarının devamı ya da başka bir bölümü olarak düşünebilirsiniz. Biraz kelime oynu yaparak, metafor kullanarak yazmak niyetindeyim.

İlk seslerle başladı hikayemiz. Herkes kavuni bir rengin içinde bilir ama karanlığın içinde işitilir ilk sesler. Bana dışarıdan geldi. Merak ettikçe kımıldadım, kulak kabarttım. Gök gürlemesi gibi gelene ağlamadım. Çünkü karanlıkta ağlamayı bilmiyordum. Ne zaman ki ışığa hücum ettim, o zaman öğrendim avazımın boyumdan büyük olduğunu. Kendi sesimden de korktum. Korktukça ağladım. Ta ki tanıdığım sevdiğim kokuyu bulana kadar. Ben sesleri hecelere, heceleri kelimelere, kelimeleri de cümlelere devşirene kadar epey bir takla attım. Eminim siz de bab'ladınız, guk'ladınız. Konuştukça, daha doğrusu dillendikçe, büyüklerin hayretine ne cüretler gösterdim ki sormayın. Büyümüş de küçülmüş oldum. Büyümek ne hoş görünürdü gözüme. Düşünsenize bir büyüğün cebindeki parayla kim bilir kaç tane top kaç tane sakız, çikolata alınır! Hem büyüyünce sizin sözünüzün daha dinlenir olduğu çok ortada. Bir kere emir verebiliyorsunuz. İstediğiniz çocuğu susturabiliyorsunuz, ki bunların arasında mahallede baş belası olmuş bir çocuk da olabilirsiniz. Düşünsenize onu da susturabiliyorsunuz. Söz kuvvetlidir, kuvvettir. Eh biraz büyümeye başlayınca sözünüzün hiç de kıymetinin olmadığını görüyorsunuz. "Evde ben de varım" demek için yeri göğü yırtarsınız ama ses telleriniz izin vermez. Ergenlikte cırtlak bir ses yapışır boğazınıza sesinizi yükseltseniz siz kendinizi kale almazsınız. Bu da gol değil işte! Sadri Alışık'a da bir gönderme yapalım. Üniversitede desen aşık olursun, bu sefer de kalbinin gümbürtüsünden sesin çıkmaz. Ama çıkarsa da şiir çıkar. Sesin senden çıkar ama senin sesin değil gibidir. Başka bir rengi vardır artık. Senin sesin yankı buldukça güzelleşir. Tek odun yanmaz kışlıkta, birbirini yakana derler ateş. Eh ne yangınlar birikir, ne de külleri kalır. Ateş sönünce ilk karanlık gibi tedirgin kalırız. Ateş sönünce söz azalır. Bu sefer konuşmamanın adı olur olgunluk. İnsan büyüdükçe susmaya başlar. Sözü ağırlaşır. Her kelimenin ağırlığı değişir. Çocukluğun hayali büyümek anlamını değiştirir. Hoş vakit üzere.