"Ben"le Karşılaşınca "Ben" Olur muyum?

Merhabalar, umarım güzel günler geçiriyorsunuzdur. mevsimin değişmeye başladığı şu günlerde ufaktan büyükten hastalanmalar artmaya başladı. Şu aralar ben de böylesi bir soğuk algınlığı yaşıyorum. Mevsimin değişiminden -kendimi bildim bileli- her zaman fazlaca etkilenirim. Hatta bazı zamanlar değişimi sevmediğimi kendime söylerim.

Bugün sizlere insanın "kendiyle karşılaşması" konusunda bir yazı yazmaya karar verdim. Ebeveynlerle yaptığım görüşmelerde hep kullandığım birkaç cümle vardır. Bunlardan biri bireyin çocuğuyla kurduğu ilişkinin kendi çocukluğundan bağımsız olmayacağıdır. Hatta kendi çocukluğuna dair eksik kalan, yaşanmammış ne varsa bunun bireyin kendi çocuğuyla kurduğu ilişkiyi dizayn edip yönetmeye başlayacağı gibi iddiayı ileriye taşıyabilirim. Özellikle kendi anne babasıyla ilişkisi iyi olmayan bireyler anne veya babalarına benzemeyeceklerine dair sözler verirler. Oysa ki annelik ve babalık rolü için farklı bir repetruar gelişmemiştir. Bir şeylerden kaçmak belki de ona yaklaşmanın bir yoludur. Birey cesareti bulup işte bu geçmişle yüzleşebilir, karşılaşabilir ve bu karşılaşmadan sağ çıkabilirse o zaman şimdiyi yaşama, yeni ilişkiler kurabilme olgunluğuna erişebilir. Çocuğumuzla geçmişimizden bağımsız bir ilişki kurabiliriz. "Onun iyiliği için"den ziye "O gerçekten iyi mi"ye geçebiliriz. Birisi içinde kaygıyı barındırırken diğerinde saygı, sınırları belli olan bir ilişki ve samimiyet var diyebilirim. Bu karşılaşmalar bireyin kendi başına yapmakta zorlanacağı şeylerdir. Zira sistemi kontrol etme, sistemde değişikliğe gitmeyi sistem savaş zannedebilir. Yani kendinizle ilgili bir şeyleri değiştirmeye çabalarken ve bunu başarırken canınız fena halde yanabilir. İşin güzel tarafı size misafirliğe gelmiş duyguları artık uğurlayabilir ve onları ait oldukları yerlere gönderebilirsiniz. Bugünlerde çocuklarında kendilerini, kendi çocukluklarını gören ebeveynleri düşünüyorum. Hayat, onlara kendilerini aşmaları, sınavları ne ise vermeleri için farklı şekillerde kendilerini karşılarına çıkarıyor. Kızgınlıklar, kırgınlıklar, öfkeler, utançlar hala vücudumuzun bir yerlerinde saklı dururken onları anlamamızı ve kabul etmemizi bekliyor olabilir. Hatta psikodramadaki artık gerçeklikte, sahnede yaşanmayı bekliyor olabilir. Biz onları yaşadıkça onlar da evlerine dönecek. Geçmişi anarken ikili üçlü duygu çatışmalarını yaşamayacağız artık. Bugünü ân-lamak için zorlanmayacağız. Yarını düşünmek bizim için kaygı, korku unsuru olmayacak. Evet, böyle bir hayat mümkün. Unutmayınız ki travmasız bir yaşam yok. Bazen en güzel çiçekler bir bataklıkta, bir dağın tepesinde soğukta yetişebiliyor. Anlamanın sonsuz bir yolunun olduğunu kendime hatırlatarak yazıya son veriyorum. Kendinize iyi bakınız, hoşçakalın.