Ağacın Kokusunu Duymak

Öyle meşakkatli bir hayatı yaşıyoruz ki bir parkta yürürken tartışan konuşmalardan dolayı ağacın kokusunu duyamıyoruz. Hatta gözlerimiz kaldırım taşını takip etmekten ağaçların ne ağacı olduğunu sormuyor. Ben en çok yağmur sonrası açan güneşte yürümeyi severim. Sanki bir tazeleniş oluyor ağaçlarda. Sanki, uzun süre nefes tuttuktan sonra yağmurla yıkanıp güneşle uzun bir nefes alıyor ağaçlar. Bunu ben hissedip, düşündüğüme göre ağaçlar da yaşıyor olmalı diyorum. Belki bir anlam yüklemek istiyorum, kim bilir... Bu ağaçların gölgesinde diyorum, tılsımlı bir şeyler var. Ağaç gölgesinde yürüyen başlıyor düşünmeye. Kim neyi çözmeye, analiz etmeye çalışıyor bilmiyorum ama gözlerden anlaşılıyor. Sanki Çınar yaprağının şekersi kokusu sufle veriyor. Başlıyor yürümeye, düşünmeye insan. Sonra ıhlamur, mola ver diyor. Kokusu duraklatıyor. Biraz daha yürümeye başlayınca palamut yaprakları sahne gibi uzanmış en büyük oyuncusunu arıyor. Bütün hışırtıları takip ediyor seyirciler. Sincap elindekiyle alelacele uğraşırken donup kalıyor; sahnenin misafiri var. Evet kim bilir kaç ağacın hikayesi yazılır. Tepede güneş varken, yağmur işini bitirmiş kurumaya çalışırken... Ve bütün duyuların birbirine karıştığı bir parkta yürürken, siz de hissedin. Bırakın şu siyaseti, borsayı, sistem tartışmalarını. Belki dünyaya geliş amacımız bunları tartışmak değildir. Herkes teknolojinin bu kadar yaygın olmadığı, insan ilişkilerinin daha samimi olduğu geçmiş dönemlerde yaşamak ister. Sanırım bu kadar bilgi sarmalının içinde kalmasak özlemeyeceğiz gibi. Yaşamın dengesi içerisinde her şey çift yaratılmış, çiftiyle mâ’ruf oluyorsa o zaman bu kadar kutsanmamalı her şey. Yaşayan öz, bir şeyin sağlıklı olduğu kadar sağlıksız da olabileceğidir. Parka çıkmak için ağacın çağrısını duymanız gerekir. O zaman gözlerinizi açık tutun.