Değersizleştiremediklerimizden misiniz?

Merhabalar, uzun bir aradan sonra kısa bir yazyine karşınızdayım. Günlük rutinler, eğitimler, kitap okumaları derken yazı yazmaya pek istek kalmıyordu doğrusu. Şimdi tatildeyken zihindeki ve yaşantıda biriken sorularla, cevap arayışlarıyla işte karşınızdayım. Umarım yazıyı beğenirsiniz. Beğenmekten de öte kafanız karışır. Malumunuz "normal" diye yaşadığımız şeyler "anormal" olarak bildiklerimizden daha fazla enerjimizi alır. Kafa karışıklığını umuyoruz çünkü, normalleri karıştırmak, yerlerini eşelemek bizi aslında netliğe, hakikate götüren yollardan biri.

Son dönemde kafamı kurcalayan bir durumdan söz etmek istiyorum. Şükretmeyi tam anlamıyla, samimiyetiyle yapabiliyor muyum? Farkettim ki değerli olan, bizim için anlamlı olana şükretmek dolu dolu iken, samimiyetsiz, sadece yüz davranışı şeklinde yerleşen teşekkürler pek de anlamı doldurmuyor. Burdan kendime çıkardığım nokta; ne kadar anlamlı yaşıyorum! Anlamı olmayan yaşama şükretmeye çalışmak sanki mekanikleşmiş teşekkürlere benziyor. Geçmişe dönüp baktığımda hiçbirini hatırlamıyorum. Oysaki anlamlı yaşanan her olayın bende izi olur. Düşündüğümde hatırladığımda yanınan hemen bir duygu yaklaşır. Kendimi teşekkür ederken bulurum. Anlamın içindeki AN'ı yaşabilmenin ne kadar zor olduğunu gördüm. Geçmişi ne kadar yaşadığımızı, geleceği de yaşanması gerek dertler, çaresizlikler olarak beklediğimizi de... Herkes için bu saydığım şey geçerli değil tabi ki. Sadece bir pencere açmaya çalışıyorum. An'ın içindeki duyguyu farketmek, bedenin ne tepki verdiğine bakmak, kişinin kendini korumaya karar vermesi gerçekten çok zor bir durum. Daha en başından kendi duygumuzu reddetmek, bedenimize yabancılaşmak ve kendimizi korumak yerine diğerkamlık namına başkalarını korumak bizim sağlığımı çok olumsuz etkiliyor. Şimdi buradan düşündüğümde değersizleştirdiğim şeye ne kadar sahip çıkarım? Değersizleştirdiğim şeye ne kadar şükrederim? Bunu farkedecek bir bilincin inancını yüceltemeye çalışmıyorum. Aksine inancın samimiyet temeline yaklaşmasını istiyorum. İnancın varabileceği en güzel mertebe sevginin her şeyi yuttuğu, içinde erittiği ve en güzele evirdiği yerdir. Ve bana göre sevgi yapaylığı kabul etmiyor. Belki dünya tarihinde hep varolan bir şey var, o da; patolojilerin sağlıklı olanı da hastalandırmaya çalışmasıdır. Sevgi görmemiş bireylerin nefretle hırsla hayata saldırmaları gibi bir şey. Bizler virüslerden, bakterilerden korktuğumuz kadar, sosyal anlamla bizleri hastalandıran şeylerden korkmadık. Psikodramanın kurucusu J. L. Moreno'nun güzel bir tespiti var; bizleri ilişkiler zehirler, ilşkiler şifalandırır. Kurduğumuz ilişkileri ne kadar sağlıklı zemin üzerine tesis ettik? Hangi kültürel konserveler uğruna kendimiz olmaktan vazgeçtik? Ve hangi değerleri değersizleştirip şükredemez hale geldik?