Lahcin

İnsan, hatasını sevmez. Geçmişte yaptığım hatalardan dolayı kendimi pek sevmem. Bir yanım hep nedamet taşır. Keşke şöyle yapsaydım... Onun yerine şöyle deseydim... Falan filan. Beynime nedamet taşıtan taraf mükemmellik diye çıldıran taraf sanırım. Her şey kusursuz, net ve tam ayarında yapılmalı. Geçmişi düşündükçe acı veren, beynimi ekşiten anılar genellikle ikili ilişkilerdeki yaşantılar. Bazen susamış gibi sadece kitap okumak isteyişim sanırım bu yüzden. İkili ilişkilerde özellikle sevdiklerimle kurduğum bağlarda yaptığım münferit hatalar en çok canımı sıkan. En başta öyle bir dökülürüm ki karşıdaki konuşmaya fırsat bulmadan dinlemeye başlar. Ben hep sihirli "normal"lerden bahsederim. Neye nasıl tepki verdiğimden tutun da neyin nasıl olması gerektiğinden konuşurum hep. Okuduğum, duyduğum, beni büyüleyen ne varsa onunla karşıdakini büyülemeye çalışırım. Büyülenirler mi bilmem ama sonuçta dinlerken çok da sıkılmazlar. "Çok" da sıkılmazlar diyorum çünkü bazen sıkıldıklarını hissederim. En büyük kabusum da burada başlar işte. Karşıdakinin sıkıldığını hisseder ya da düşünürsem o gün mutlaka o şey beni uykusuz bırakır. Bu düşünceyi genelde ailede devamlı başkalarına nasıl davranılması gerektiği nutukları çekilirken ezberledim.  Bunun dezavantajı başkalarının tepkilerini düşünürken kendi düşünce ve hislerinize sırtınızı dönmeniz. Uykusuz kalınan geceden sonra sonraki ilk görüşmede karşıdakinin tepkilerine daha çok odaklanırım. Karşı taraftan müspet bir tepki geliyorsa o gün içim ferahlar en azından. Ama bir memnuniyetsizlik hissedersem hemen kendimi içten içe paylamaya başlarım. İşte burada ara açılmaya başlar. Sevmemeye başlarım kendimi. Mükemmeliyetçiliğin besin kaynağı elalem denilen rezil grubun görüşleridir. Bu rezil grup bütün doğruların ve yanlışların, gerçek ve yalanların yegane kriterleri kendisiymiş gibi davranır ve bazen de verilen kararları ya da alınacak tavrı göstermekte bir şempanze sürüsü gibi davranmakta ustadır. En çok gerçeği savunanların yalanı çok kullandığını, en çok namus derdine düşenlerin her türlü namussuzluğu işlediğini, en çok kınayanların en çok hata yaptığını, en doğrucu olanların en fazla hata yaptığını ufak bir gözlemde görebilirsiniz. Ancak bunların bu sürü içinde nasıl kaldığını düşünüyorsanız cevabı çok basit; bu tezatlıkları taşıyan insanlar sürüye kendilerini koruması için yatırım yapar. Sizinle tartışırken aslında size hitap etmez, sürüye hitap eder. Yani sizi bir anda sürüyle baş başa bırakır. İyiyi savunan kişiler genelde bu tarz sürülerde pasifize edilir. Gözlemlerseniz farkına varırsınız; kanaat önderi sayabileceğiniz, ahlaken olgun gördüğünüz kişiler toplumda hep bir köşededir. İşte elalem baskısı dediğimiz rezil şeyin aslında topluma ahlakıyla önder olamayacak kişilerin baskın olmasından başka bir şey olmadığını görüyoruz. Her insan gibi ben de bu doğru-yanlış cıkcıkçılarına karşı nasıl pozisyon almam gerektiğini öğrenmekle geçirdim çocukluğumu. Çocukluğunda elalemin sevmesi için uğraştığınız çocuk, en başta kendisini sevmesi gerektiğini öğrenmeden büyür. Ben devamlı, çocukluğumdaki anılarda kendime kızarım; keşke kendimi daha çok korusaydım. Başkalarının sahip çıkmasını beklemeden... Bilseydim keşke daha önceden her şeyi. Şimdi her öğrendiğim şeye geç kaldığımı düşünmemi buna bağlıyorum. Sık sık gerçek nedir diye sorguluyorum. Her kuş kendi cinsiyle uçar. Cinsimden birini bulunca kanat çırpıyorum. Uçuyorum o zaman, rüzgar gibi hafifliyorum. Bir kez cinsimden buldum ama elaleme yem ettim. En büyük pişmanlığım, hatam o oldu. Ne ben uçtum, ne de o uçtu. Ben kanadını kırdım, sormadım, konuşturmadım. Ben de artık sormuyorum, konuşmuyorum, uçmuyorum.