Her şeyin basit olduğu varsayımı hayatın bir saniyesiyle yıkılabiliyor. Kolaylaştırmıyoruz hiçbir şeyi. Doğanın sadeliğini bile karman çorman yapmanın peşindeyiz. Sevmediğimiz ne varsa onu yeşertiyor, büyütüyoruz. Mevsimi olmayan şeyleri yaşatıyoruz birbirimize, her gün kendi deviniminde doğan-batan güneşe karşılık. Hayatın müziğini kaoslaştıran kızgınlıklarla, nefretle, hırsla kendi yıkımımızı hızlandırıyoruz. Fena yıkıldık. Fena yalnızlaştık. Kavga ettikçe kaybettik. Kendi tükenmişliğimize zemin hazırladık işte. Başka dünyalar, başka başka saadetler uzaklarda artık. En uzak notanın garip çınlaması gibi kaldı, mutluluk. Neyle mutlu olacağını bilmeyen bir toplum düşünün, paylaşmaktan aciz, kendi çöküşüne gözleri kapatan. Kendi evinin her tarafına tuzaklar yerleştiren bir arsız gibi. Modern zaman! Evet, adı ile mide bulandıran, modern zamanlardayız. Kinle, nefretle, bulantılarla asriyiz. Beyinlerimiz bilgi kusuruyor, dillerimiz tetikte. Övüncümüz, aşırılık! Eskiden elektriğin kesilmesini istemezken, şimdi mum ışığını arar olduk. Eskiye özlem, eskiye hasret. Sanki doymamış rûhumuzun geviş getirmesiyle tatmin olacakmışız gibi. Neler taşıdık hayatlarımızdan. Memnun olamadık bir türlü. Oysa hepimiz şair, hepimiz yazar olmuşken... Güneşin batışını ağdalı ağdalı betimleyenleri değil, güneşin batışını mahalle maçının sonu olduğunu bilmek istiyor. İlkinde anlamsızlık var artık. Fotoğraflar çılgınca bağırıyor; kaybediyorsunuz zamanı! Oysa zaten zaman hep kazanır. Anıların dışında. Zaman, anılarla insanın zihninde mülkü olur. Seneler sonra hasat gibi çıkar aradan. On senede birdir belki de. Biz mahalle maçlarının skorlarını unuttuk. Aklımızda dostluklar kaldı. Bir şarkının ezgisi gibi mırıldansak sanki mahalle maçına tutulacak gibiyiz. Asrımızın tanımları hep taklit. Kimseye ait olmayan ordular gibi, paralı askerler gibi. Bildiğimden, gördüğümden kusuyorum. Canım sıkkın tedirginliğimden, korkumdan. Emin olamadığım savsak bir gelecekle başbaşayım. Niçin, kiminle savaşmaktayım? Yorgunum, çok yorgun.
Yorumlar
Yorum Gönder