Genellikle zayıf kişilik yapısındaki kişilerin yeni sosyal norm olarak ortaya attığı bir şeydir normaldışı davranış. “Güç, akıl, sevgi” gibi kavramları uç noktalarda yaşayan bu kişiler topluma baskın olma konusunda epey istekli ve dirençli oluyorlar. Mesela güç eksenli bir normal davranış modeli güçlünün zayıfı ezdiği ekoldür. Zorba ve mağdur yetiştirir. Bu zorba ve mağdurların anne babalarının hayatlarına bakıldığında onların da birçok konuda zorlandığı, bunu zorbalıkla ya da mağdur kahraman rolüyle gündemdeki sorunları geçiştirmeye çalıştığı görülmektedir. Gerçeği odaktan kaçırmak için savunma mekanizması dediğimiz egoyu koruma davranışları burada devreye girmektedir. Anne babayla olan güven bağını bebekliğinde ve çocukluk dönemlerinde kuramayan bireyler için toplumdaki birçok kişi rakip ya da tehdit bir varlık olarak görülebilir. Aşağılık kompleksinin oluşması, bireyin içinde uhde kalan yaşanmamışlıklar yüzünden oluşmaktadır. Ebeveynleriyle ve toplumla güven bağını kurabilmiş kişilere karşı içten içe kurulan kıskançlık bağları, bireyler arası ilişkilerin yüzeysel, samimiyetsiz bir seviyede kalmasına neden olur ve üstünlük çabası daha çok bilişsel tartışmaları ya da güç-iktidar restleşmelerini körükler. Normal için yeni tanımların yazılması gerekir ve bunu üstünlüğü kapan tarafın yazması gerekir. Zayıf kişilik yapısına sahip kişiler bunu sosyal baskı, orantısız güç kullanımı, erk zehirlenmesi gibi yollarla dener. Genellikle kazanılan günlük zaferler yetmektedir. Uzun uzadıya planlar kurmakta zorlanırlar. Çünkü önemli olan hedef sayılan kişinin yenilmesi, yok edilmesi ya da tecrit edilmesidir. Bunun sonucunda yegane kalmanın hissi bir zaferdir. Ancak zayif kişilik yapısına sahip kişiler yalnız kalamazlar. Çünkü kendilerini krite edebilecekleri başka kişilerin varlığına ihtiyaç duyarlar. Kıyas yapabilmek, değerlendirilmek için başkalarına ihtiyaç vardır. Kendileriyle ilgili herhangi bir analiz, değerlendirme veya gelişim kriterleri tanımı yapmazlar. Mesele kendileri dışındaki kişilerdir. Herhangi bir problem varsa o problem dışarıya aittir. Kendini daime sosyal bir çevreye muhtaç hisseden bu kişilerde kişisel gelişim zorlu ve korkutucu bir süreçtir. Çünkü yapılacak olan içsel bir gözlem hiç de güzel veriler sunmayacaktır. Bazen narsistliğe kaçacak bencil, problem çözme yeteneğini zayıf, sadece günlük hazlara odaklanmış, çoğu zaman ödül bağımlısı, adalet duygusu gelişmemiş, entellektüel zenginliği olmayan -olsa bile hayatla bağdaştırmayan- bir kişilik yapısı görmek kuvvetle muhtemeldir. Kişinin bu içsel gözleminde hayal kırıklığına uğraması daha çok içine kapanmasına yol açabilir. Bu bireylerin yaşantısına bakıldığında belirli yaşlarda çağdaş dünyanın getirdiği hayat düzeni ile geleneksel hayat düzeni arasında bir seçim yapması gerektiği görülür. Alınan eğitimle paralel olarak bu soru bir ikilem oluşturabilir. Özellikle anne babaya olan fiziksel yakınlığa bağlı olarak geleneksel yaşam tarzına eğilim o oranda artar. Ne kadar çok uzaklaşılırsa o kadar da çağdaş yaşam tarzına yaklaşılır. Bazı ailelerin tatil öncesi ve tatil zamanları arasındaki yaşam farkı bu nedenlere dayalı olarak açıklanabilir.
Yorumlar
Yorum Gönder