Kesret

Merhabalar, uzun bir aradan sonra kısa bir yazyine karşınızdayım. Günlük rutinler, eğitimler, kitap okumaları derken yazı yazmaya pek istek kalmıyordu doğrusu. Şimdi tatildeyken zihindeki ve yaşantıda biriken sorularla, cevap arayışlarıyla işte karşınızdayım. Umarım yazıyı beğenirsiniz. Beğenmekten de öte kafanız karışır. Malumunuz "normal" diye yaşadığımız şeyler "anormal" olarak bildiklerimizden daha fazla enerjimizi alır. Kafa karışıklığını umuyoruz çünkü, normalleri karıştırmak, yerlerini eşelemek bizi aslında netliğe, hakikate götüren yollardan biri. Son dönemde kafamı kurcalayan bir durumdan söz etmek istiyorum. Şükretmeyi tam anlamıyla, samimiyetiyle yapabiliyor muyum? Farkettim ki değerli olan, bizim için anlamlı olana şükretmek dolu dolu iken, samimiyetsiz, sadece yüz davranışı şeklinde yerleşen teşekkürler pek de anlamı doldurmuyor. Burdan kendime çıkardığım nokta; ne kadar anlamlı yaşıyorum! Anlamı olmayan yaşama şükretmeye çalışmak sanki mekanikleşmiş t...