Ne cebimde martı inadı kaldı ne de denizin huzuru. Bir pencere kenarının özlemi var içimde. İzliyorum geleni geçeni. Çocukluğumun özlem kenarına asfalt döküldü. Daha modern yalnızım artık. Güneş tepemde kitaplarda arar oldum. Her kim veya ne ise onu işte. Okuyorum okuyorum sonra yoruluyorum. Kahve içiyorum zihnimle. Kallavi sohbet ediyorum. Arada ağır bir müzik başlıyor. Kulak veriyorum. Efkar diyor da başka bir şey demiyor. Yaz geceleri neden uykusuz kalıyorum daha çok soruyorum. Oysa yaz aşkı derler. Ben geçmişi gevişliyorum. Sonuç hep can sıkıyor. Deniz varken mahallenin başında dertleşiyordum hiç değilse. O değil de insan denizi çok arıyor. Dertleşen bilir fotoğraf çekilen değil. Öyle sebepsiz sever ya insan sanki kendindenmiş gibi öyle seviyorum. Sanki bir yanım hep deniz. Kendimi izlemedim hiç denizi izler gibi. İnsan kendine ne kadar yabancı. Hayalimde kavgadayım. Tartışıyorum yakıp yıkıyorum. Bir barışsam içimdeki denizle, yetişsem hayallerine... Kim ya da ne sakinleştirecek iç...
balık karnında yaşar âşık. derdi kendi nefsinden belâdır.