Bu yazıda hayale dalalım istiyorum. Çocukken günün neredeyse çoğunluğunda yaptığımız gibi birlikte hayal edelim. Bir adadayım. Aşina komşuları olan sokakları mor, pembe, sarı çiçeklerle bezeli. Sokaktan geçenleri kokusuyla uçurur cinsten çiçekler ama. Taş bir ev. Eski, hani şöyle geleneksel mimarilerden. Terası ve aynı zamanda bahçesinde beyaz sandalyeler ve bir masası da var, begonvillerin gölgelediği. Bahçenin çevresi yeşiller içinde; zeytin ağaçları, incir ağaçları, palmiyeler... Karşısı deniz. Deniz dediysek şanını da ismiyle hatırlatalım, Akdeniz. Masmavi, şöyle insanın içini hayatla, huzurla dolduracak kadar mavi. Sabah güneşi yavaştan uyandırmış. Duvarlar nemden biraz aşınmış. Ancak taş ev heybetinden, sevgisinden bir şey kaybetmemiş. Bahçede saksılarda rengarenk çiçekler. Hepsi sizinle hayatı kucaklamış. Kim bilir hangi sohbetlere aşina. Evin içinde duvarlardan çarparak, pencerelerden dökülerek plaktan eski şarkılar çalıyor. Hafif bir rüzgar var havada. Yosun kokusu çiçek koku...
balık karnında yaşar âşık. derdi kendi nefsinden belâdır.