Kesret

Beğenilmek hoştur ! Valla hoştur. Ciddiyim, dalga geçmiyorum. Hele bir de kadınsanız, ayrı bir hoştur. Zaten fıtratınız itibariyle estetik, güzellik size atfedilmiştir. O yüzden belki bir bakış, belki bir endam, söz güzelliği çevrenizi aşırı etkileyebilir. Aynı zamanda da sizi çok zayıf düşürebilir. Yani nerden çıktı bu, demeyin. Güzel olma ve beğenilme arzusu sizi çıldırtıp zaaf haline gelebilir ve sizi saçma sapan bir düzenin içine sokabilir. Her yerde varolmak isteyebilirsiniz. Bütün dikkatlerin sizde olmasını sağlamak için çabalayabilirsiniz. Bu ve benzeri parodilerin içinde gülünç duruma düşersiniz. Aslında daha da kötüsü değerinizi düşürüp, toplumun da seviyesini aşağı çekebilirsiniz. Medeniyetin, kültürün aynası kadının toplumdaki yeridir. Eğer kadın değersizse, değersizleşme çabası içerisinde ise toplum için olumlu şeyler beklemek saflık olur. Toplumu analiz etmek istiyorsanız kadınların toplum içerisindeki yerine bakın. Şahsen kendi toplumuma bakmak dahi istemiyorum. Gelgele...

Onca kapıyı aralamanın, yalnız yaşamanın, şiire, tiyatroya, filme tutunmanın sonunda saksısından sarkarak pencereden hayatını izleyen şu çiçek gibiyim. Adını bile koymadım, bulamazdım da zira. Nedir bunca beni hasret bırakan, her daim düşündüren şey? Kendimi ne zaman sorgulamaya itsem doğanın bir köşesinde doğaya hayran buluyorum. Evet, doğanın ne kadar harika olduğunu görmeye başladım. Şimdiye kadar bihaber yaşamışım, üzgünüm. Üstelik kendimi artık doğanın bir parçası olarak görmeye de başladım. Ve ne kadar gıpta ediyorum doğaya... Çünkü iklimi uymuyorsa açmıyor bir çiçek, bir ağaç. Ya bizler, insanoğlu... Bize ait olmayan ne varsa peşinde sürüklenerek zoraki yaşam hapishaneleri üretiyoruz durmadan. Bazen bir gönülde açmaya çalışıp açmazları olmayan şeylerle kahrediyoruz geleceğimizi. Oysa ki yaşamın her anı akıp giderken elimizden, dünyanın başka bir ucunda ne heyecanlar ne sevinçler var. Ve insan kalabalıklar arasına girince kendi dünyasından çıkabiliyor ve ne kadar da sayıca eksi...