Küçük bir çocukken büyümenin, yetişkin olmanın en önemli şartının çok iyi yalan söyleyebilmek ve kendini çok iyi savunmak olduğunu zannederdim. Oysa ki konuşulanların birçoğu tutarsız ve samimiyetsiz gelirdi. Çocuk olmanın en güzel tarafı da bu olsa gerek; çıkar endişesi taşımadan fikriyle, vicdanıyla hür olmak. Garip olan bir şey var ki büyümekten korkardım. Çünkü yalan söyleyemeyeceğimi düşünürdüm ya da yalanda ustalaşan biri olmanın beni rahatsız edeceğini bilirdim. Çocukluğum büyükleri, "yetişkin"leri anlamaya çalışmakla geçti. Anlayamadım da. İçimdeki bir ses beni devamlı rahatsız etti. Kimisi buna vicdan diyor, kimisi ise çocukluk. İşim gereği doğruyu hakikati arayan yaş gruplarıyla çalışırken gerçekten mesleki doyum yaşadığımı düşünebilirim. Kendimi uzak kaldığım bir nehirde serinlemiş gibi hissediyorum. Daha önceden de o akıntıdaydım biliyorum. Sonra bir şekilde kendimizi kıyıya atıyoruz yine.
balık karnında yaşar âşık. derdi kendi nefsinden belâdır.