Bir elifle başlar, bir elifle tozar, tozu dumana katar. Bu yalınlık hali... Yine yalnızlık sahralarında serap görüyorum. Serap olduğunu da gerçeklerin sert geçişi belirliyor, ayılıyorum. Bu sevda halleri çölde uzatılmış, gösterilmiş katreler gibi. Ne içsem kanarım susuzluğuma, ne de içmesem kendimi kandırırım. Peşi sıra koşar dururum. Ben koşarım o uzaklaşır... Ben yakalarım buhar olup uçar... Ben, neye ne için uğraştığıma şaşarım. Kendi verdiğim kararların tesirinde yorarım kendimi. Yorulurum sanarım ki dünya durmuş, akmaz zaman... Sıkıntılar bitmiş zannederim. Oysa ki ne acayip bir yorgunluktur bu yalınlık hali. Hiçbir ek almaz yanına. Belki diyorum, belki de görüp göreceğim de budur şu hayatımda.
balık karnında yaşar âşık. derdi kendi nefsinden belâdır.